Cuma Akşamı Özgür “hadi” dedi “Chernigov’a gidelim”. Chernigov(*) Kuzey Ukrayna’da, Kiev’e yaklaşık 150 kilometre mesafede bulunan 350 bin kadar nüfuslu bir şehir. Aslında bana kalsa kasaba… Şirin bir yer. Orman, nehir, başka da pek bir nane yok gibi. Özgür’ün bir arkadaşı gece kulübü açıyormuş Chernigov’da, Özgür ona takılacak. “Mekan sahibi kankam, kesin ekmek çıkar” düşünesiyle, “masrafları ben çekiyorum” dedi, sağolsun. “E ben de fotoğraf çekerim” düşüncesiyle kabul ettim, atladık gittik.

Chernigov’da bir sokak – İnsanları sıcakkanlı, sokakları geniş, doğası bozulmamış Chernigov’un.

Gece dokuz buçuk gibi yola çıktık, Ukrayna’nın bozuk yollarında, olabildiğince basarak, gece on bir buçukta Chernigov’a indik. Üstümüzü değiştirip doğru kulübe.

Ukrayna’da sonu siki ile biten anıt boldur. Bu da Bogdan Hmelnitsiki anıtı. Sanırım sünnet günü tasvir edilmiş. Pelerin, kafada sünnet şapkası falan. Bir önünde “Maşallah”‘ı eksik reyisin.

Geziden öğrendiklerimiz (daha doğrusu zaten bilip, bu gezi vesilesiyle pekiştirdiklerimiz): 1) Chernigov şirin bir yer. 2) 41 yaşında zebbaha kadar kulüp’te takılınca devrisi gün insan taşak gibi oluyor.3) McDonalds’ın sabah kahvaltısında domuz’dan başka seçenek yok…

Yine Türkiye’de pek göremeyeceğiniz bir manzara: iki kız parkta, güpegündüz ve kuvvetle muhtemel sıfır alkol, dans becerileri üzerinde çalışıyor. Dünya bızırlarında değil.

Yine de az biraz genel kültür arttırmış, hafiften de olsa dağarcığımızı genişletmiş, Chernigov’u “içinden geçilmiş” şehirlerden “gidilip görülmüş” şehirler listesine terfi ettirmiş, az da olsa güzel fotoğraflar çekmiş bir vaziyette döndük Kiev’e.

(*) Chernigiv Ukraynaca; Chernigov Rusça. Şehir Chernigiv mi Chernigov mu, o kısmınıysa sanırım pek yakında vuku bulacak Ukrayna – Rusya savaşı belirleyecek. Gönül ister ki Chernigov olsun, Amerika bu coğrafyadan siktir olup gitsin. Ama gönül “ulusalcı” – “ulusalcı” da yavşak dilinde “Atatürkçü” demek! Nevet.